پذیرفته شده برای ارائه شفاهی

کد مقاله : 1020-FARABIETHICS

استادیار گروه حکمرانی فرهنگی اجتماعی، دانشکده حکمرانی، دانشگاه تهران، ایران:m.e.abdollahi@ut.ac.ir

انسان معاصر بیش از هر چیز دیگری در پی سایبانی برای کسب آرامش درونی از رهگذر آسایش جسمی است. آرامش درونی انسان از طریق گسترش معنویت و اخلاق و تقویت قوای روحانی انسان شکل می گیرد. از مهمترین مراکز قابل اعتماد بشر برای بهبود زندگی خویش و کسب آسایش نسبی، مجامع علمی و مراکز دانشگاهی است. دانشگاه کانون تحولات و مقدرات بشری و منشاء اصلاح و فساد زندگی است و در بستر حکمرانی علم، دانشگاه تامین کننده و تغذیه کننده محتوا است تا همواره علم، وجود بهینه تر از «خود ایده آلِ» خود به نمایش بگذارد. دانشگاه اخلاق مدار می تواند ترویج کننده و گفتمان ساز علمِ نافع و شکل دهنده زندگی خردمند از طریق حکمرانی علم باشد. مهمترین ویژگیِ دانشگاه اخلاق مدار، ساختِ معنوی «خودِ ایده آل» متناسب با زیست بوم و بر مدار آرمان های هدفگذاری شده، است. امتداد «خودِ ایده آل» در منطق الهی به خودِ تکاملی با بهره گیری از خودِ طبیعی، منجر می شود و در منطق ماتریالیسم صرفا به خودِ طبیعی. خودِ ایده آل، با وجود متغیرهای بازدارنده، به مثابه سازه معنوی برای دانشگاه اخلاق مدار به شمار می رود که از طریق متون دینی قابل اثبات است.

خود ایده آل؛ خود؛ حکمرانی علم؛ دانشگاه اخلاق مدار؛ سازه معنوی